Αυτή η ποδοσφαιρική χρονιά ήταν πολύ σημαντική για το ΑΠΟΕΛ αφού ήταν η δεύτερη περίοδος χωρίς τον Πάνο Μάρκοβιτς στον πάγκο, αλλά και η πρώτη χωρίς τον αρχηγό, τον Αντρέα Στυλιανού, στο γήπεδο.
Το ΑΠΟΕΛ καλείτο να αποδείξει ότι μπορεί να παραμείνει μεγάλη ομάδα παρά τις οποιεσδήποτε απώλειες. Έτσι η Διοίκηση μαζί με τον νέο προπονητή, τον Σπέρτζιους, αποφάσισαν να φέρουν νέο αίμα στην ομάδα και προώθησαν τους Κούλλη Παντζιαρά και Αντρέα Σταύρου στην αντρική ομάδα, ενώ έφεραν και τον Αντρέα Στεφάνου από την Ομόνοια Αραδίππου. Πίστευαν ότι με αυτές τις προσθήκες στο ήδη δυνατό σύνολο των Γ. & Ν. Παντζιαρά, Ηρόδοτου, Μενελάου, Στεφανή, Μιαμηλιώτη, Χατζηθωμά, Μάρκου και Αντωνίου θα κάλυπταν τα κενά που δημιούργησαν οι απώλειες.
Δυστυχώς στο θεσμό του πρωταθλήματος η ομάδα αυτή τη χρονιά δεν τα πήγε και τόσο καλά, αφού αρκέστηκε στη δεύτερη θέση με 10 βαθμούς διαφορά από την πρώτη.
Στο θεσμό του κυπέλλου όμως, η ομάδα έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Αφού κατάφερε να αποκλείσει την Ομόνοια Αραδίππου, τον Κεραυνό, την Σαλαμίνα και την Ομόνοια Λευκωσίας πέρασε στον τελικό όπου βρήκε αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Στον τελικό το ΑΠΟΕΛ παρουσίασε μια εκπληκτική ομάδα η οποία επικράτησε κατά του αντιπάλου της στο γήπεδο και με τέρματα των Τάκη Αντωνίου, Άντρου Μιαμηλιώτη και Μάρκου Μάρκου κέρδισε το παιγνίδι και πήρε το κύπελλο, καταφέρνοντας έτσι να γραφτεί στην ιστορία ως η τελευταία ομάδα που πανηγύρισε κατάκτηση κυπέλλου στο παλιό Στάδιο ΓΣΠ.
