Για πολλούς δεν χρειάζεται συστάσεις, για τους νεότερους όμως πρέπει να αναφέρουμε ότι ο κύριος Δημήτρης Χιώτης αγωνίστηκε στο ΑΠΟΕΛ για 10 ολόκληρα χρόνια, ήταν βασικός ποδοσφαιριστής της θρυλικής ομάδας της δεκαετίας του 60 που επανέφερε τον ΑΠΟΕΛ στην κορυφή μετά την κρίση της δεκαετίας του 50, της ομάδας που κατάφερε να γραφτεί στην ιστορία ως η πρώτη ομάδα πανελληνίως που πέρασε στον δεύτερο γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1964. Ήταν τέλος ο άνθρωπος που βραβεύθηκε για το ήθος του στα γήπεδα. Σήμερα ο κύριος Δημήτρης Χιώτης μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις του δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε το ΑΠΟΕΛ και τους ποδοσφαιριστές τις δεκαετίας του 60, όταν το να είσαι μέλος μιας μεγάλης ομάδας ήταν κάτι πολύ δύσκολο αλλά και πολύ απλό ταυτόχρονα.
Ήμουν μαθητής στη σχολή Σαμουήλ και προπονητής ποδοσφαίρου στη σχολή ήταν ο Αντρέας Λαζαρίδης, εντωμεταξύ με τον Λαζαρίδη παίζαμε σε μια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας την ΕΝΑΟ (Ένωση Νέων Αγίων Ομολογητών). Όταν το 1960 ο Λαζαρίδης προσλήφθηκε από το ΑΠΟΕΛ ως προπονητής, πήρε 2-3 άτομα από την ΕΝΑΟ μαζί του εκ των οποίων εγώ και ο Νικάκης. Από τότε εγώ έμεινα στο ΑΠΟΕΛ και αγωνίστηκα για μια δεκαετία μέχρι το 1970.
Μπήκατε στην ομάδα το 1960-61, τότε ο θρύλος είχε μείνει για σχεδόν 10 χρόνια χωρίς τίτλο. Ποιο κλίμα επικρατούσε στην ομάδα;
Όταν μπήκαμε στην ομάδα το ΑΠΟΕΛ μόλις και μετά βίας είχε καταφέρει να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία, είχαν διώξει τον προπονητή και είχε ριχτεί το σύνθημα της ανανέωσης, εξ ου και η πρόσληψη του Λαζαρίδη ο οποίος φημιζόταν τότε για την ανάδειξη ταλέντων. Και όντως η ομάδα που έφτιαξε ο Λαζαρίδης τότε από 17ριδες και 18ριδες κράτησε για μια 15ετία. Το πνεύμα ήταν να γίνει ανανέωση όπως και είχε γίνει.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1961-62, το ΑΠΟΕΛ πήρε το κύπελλο. Πέτυχε την κατάκτηση τίτλου μετά από 10 χρόνια. Πως καταφέρατε ως ομάδα να κάνετε την υπέρβαση; Ήταν η ανανέωση που σας έδωσε την ώθηση για να το πετύχετε;
Η ανανέωση, ο ενθουσιασμός, σίγουρα και η παρουσία του Αντρέα Λαζαρίδη ο οποίος ήταν δάσκαλος του ποδοσφαίρου, ήταν μελετητής του ποδοσφαίρου, τον σέβονταν οι ποδοσφαιριστές και στους πλείστους είχε διατελέσει καθηγητής.
Κατά τη δεκαετία που αγωνιστήκατε είχατε την ευκαιρία να πανηγυρίσετε τρία κύπελλα, πρωτάθλημα και ασπίδα, τι θυμάστε πιο έντονα απ’ όλα αυτά;
Το πρωτάθλημα σίγουρα, διότι ήταν ο διακαής πόθος της ομάδας και το κύπελλο του 1962-63 στο οποίο παίξαμε διπλό αγώνα με την Ανόρθωση στο ΓΣΠ και χρειάστηκαν δύο αγώνες για να βγει ο κυπελλούχος.
Είναι κάποιο συγκεκριμένο παιγνίδι ή κάποια φάση που σας έχει μείνει πιο έντονα στο μυαλό;
Στον τελικό κυπέλλου με την Ομόνοια το 1969 όταν βγήκαμε πρωταθλητές κυπέλλου. Θυμάμαι παίξαμε διπλό αγώνα. Στον πρώτο δε αγώνα χρειάστηκε 3 φορές να πιάσω τη μπάλα από τη γραμμή του τέρματος, δηλαδή η μπάλα πήγαινε στα δίχτυα και τη σταμάτησα εγώ ενώ ο τερματοφύλακας είχε εξουδετερωθεί και το θυμούμαι διότι η Ομόνοια έπρεπε να είχε κερδίσει άνετα σ’ αυτό το παιγνίδι και εγώ ως απομηχανής θεός βρέθηκα τρεις φορές να σώσω την ομάδα και να μας δοθεί η ευκαιρία στο δεύτερο αγώνα να κερδίσουμε και να κατακτήσουμε το κύπελλο.
Άλλα παιγνίδια που θυμούμαι έντονα, είναι όταν κερδίσαμε την Ομόνοια με 6-2 και 5-1 μετά από χρόνια που μας κέρδιζε η Ομόνοια.
Στα δέκα χρόνια που αγωνιστήκατε στο ΑΠΟΕΛ συνεργαστήκατε με πολλούς προπονητές. Εκτός από τον Αντρέα Λαζαρίδη για τον οποίο αναφέρατε και προηγουμένως ότι αναγνωρίζετε ως δάσκαλο του ποδοσφαίρου, ποιος άλλος πιστεύετε ότι άφησε έργο πίσω του και σας επηρέασε περισσότερο;
Κάποιος άλλος ο οποίος άφησε ιδιαίτερα το στίγμα του ήταν ο Κάρβερ, ήταν Άγγλος προπονητής ο οποίος πολύ συμπτωματικά ήρθε στην Κύπρο, ήταν περαστικός για το Ισραήλ, είδε το κλίμα εδώ στην Κύπρο, του άρεσε πολύ και μας έκανε τη χάρη να μείνει στην Κύπρο και να αναλάβει το ΑΠΟΕΛ για ένα χρόνο, ήταν πολύ διάσημος ο Κάρβερ στην εποχή του, υπήρξε προπονητής της Γιουβέντους αλλά ήταν ηλικιωμένος πια.
Θυμάστε κάτι ιδιαίτερο από τις προπονήσεις της εποχής σας;
Οι προπονήσεις τότε γίνονταν κάτω από δύσκολες συνθήκες, το ΓΣΠ υπήρξε περίοδος που το μοιράζονταν 4 ομάδες, δεν ήταν πάντα και η 4η ομάδα στην πρώτη κατηγορία αλλά υπήρχε εποχή που το μοιράζονταν Ορφέας, Ολυμπιακός, ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια. Το χρησιμοποιούσε από μια μέρα εξ ολοκλήρου η κάθε ομάδα και ακόμη μία μέρα χρησιμοποιούσαμε ένα μέρος του γηπέδου και την ίδια ώρα στο ίδιο γήπεδο μπορεί να προπονούνταν ακόμη δύο ομάδες. Όταν έβρεχε και το γήπεδο ήταν λασπωμένο δεν μας επέτρεπαν να προπονηθούμε εκεί και έπρεπε να πάρουμε λεωφορείο να μας πάρει σε κάποιο γήπεδο σχολείου, το οποίο συνήθως ήταν το English School και προπονούμασταν εκεί στο ξερό γήπεδο .Ακόμα και το English School όμως δεν ήταν πάντοτε δεδομένο, κάποιες φορές όταν κάποιος ποδοσφαιριστής, κάποιος παράγοντας ή οπαδός είχε κάνει κάτι σε αγγλική περιουσία μας απαγόρευαν να παίζουμε εκεί και μας έλεγαν, από αύριο δεν θα ξανάρθετε μέχρι να γίνουν οι κατάλληλες διατυπώσεις και τότε τρέχαμε όπου βρούμε για να κάνουμε προπόνηση.
Από τον Κάρβερ τι θυμάστε;
Ο Κάρβερ είχε πολλές γνώσεις, ήταν μεγάλη προσωπικότητα, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος όταν προπονούσε την ομάδα έκανε και τον φυσιοθεραπευτή, εν ανάγκη σε έπαιρνε και στο ξενοδοχείο του να σου κάνει μασάζ και να σε περιποιηθεί. Ήταν πολύ στοργικός με τους παίχτες του και πολύ αφοσιωμένος, ότι μπορούσε να μας δώσει μας το έδινε, ήταν κάτι το οποίο μας στιγμάτισε όλους.
Το ποδόσφαιρο τότε δεν ήταν η κύρια ασχολία σας, ήταν κάτι σαν χόμπυ, πόσο σας επηρέασε όμως στην υπόλοιπη ζωή σας;
Για κανέναν δεν ήταν η κύρια ασχολία αφού δεν ήταν επαγγελματικό, δεν πληρωνόμασταν. Μας επηρέασε θετικά υπό την έννοια της αγάπης μας να παίζουμε ποδόσφαιρο, εμείς είχαμε την τύχη από την ημερομηνία που ξεκίνησα (από το 1960) να ξεκινήσει ο θεσμός του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και μπορεί να μην παίρναμε κάθε χρόνο πρωτάθλημα αλλά είτε με κύπελλο είτε με πρωτάθλημα ή με συμμετοχή στο UEFA πηγαίναμε κάθε χρόνο στην Ευρώπη και ήμασταν η πρώτη ελληνική ομάδα που προκρίθηκε στο δεύτερο γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος . Ήταν το 1964 όταν παίξαμε με την Jovic Leen στη Νορβηγία και προκριθήκαμε. Η τριβή μας αυτή λοιπόν με το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μας προσέφερε ταξίδια. Τότε όμως το να ταξιδεύεις, με τη στολή σου και να καλύπτουν το γεγονός τηλεοράσεις, εφημερίδες ήταν ωραίες και σημαντικές εμπειρίες για μας. Όλα αυτά ήταν τα θετικά από την ενασχόληση μας με το ποδόσφαιρο, υπήρχαν όμως και οι αρνητικές επιπτώσεις, κάποιοι ποδοσφαιριστές έμειναν πίσω από πλευράς καριέρας, διότι αντιλαμβάνεσαι το να φεύγεις συνεχώς από τη δουλειά σου (και τότε δεν ήταν εύκολο να βρεις εργοδότη που να σου πει εντάξει μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις για να πας να κάνεις προπόνηση) σε κρατούσε πίσω. Εμένα χαρακτηριστικά μου στέρησε την Εθνική ο πρώην διευθυντής μου στην τράπεζα. Όταν κλήθηκα και έπαιξα με την Εθνική Ελλάδος (στο 3-1 υπέρ του ΑΠΟΕΛ που άφησε ιστορία ) τη διάσημη Εθνική Ελλάδος με τους διάσημους Παπαεμανουήλ, Σιδέρη, Δομάζο, μετά μας κάλεσε ο Γαβαλάς για προπόνηση στην Επισκοπή που είχε χόρτο, για να παίξουμε μια φορά στο χόρτο πριν το κανονικό παιγνίδι, ο διευθυντής μου τότε μου είπε, διάλεξε ή το ποδόσφαιρο ή τη δουλειά. Έτσι η τριβή μας με το ποδόσφαιρο για μια δεκαετία μας άφησε πίσω από πλευράς ανέλιξης και προαγωγών. Αυτά ήταν τα μειονεκτήματα της ενασχόλησης μας με το ποδόσφαιρο, αλλά μας έμειναν τα θετικά της υπόθεσης, τα ταξίδια, η παρέα, η επωνυμία...
Τώρα που έχουν αλλάξει τα πράγματα όταν παρακολουθείτε ποδόσφαιρο τι σκέφτεστε;
Νοσταλγούμε, σκεφτόμαστε αν είχαμε και εμείς αυτές τις συνθήκες σε ποια επίπεδα θα μπορούσαμε να φτάσουμε. Βλέπουμε ποδοσφαιριστές που παίζουν τώρα και πληρώνονται 5-10 χιλιάδες το μήνα και αναρωτιόμαστε αν αυτοί οι ποδοσφαιριστές θα έπαιζαν στην ομάδα μας με τα προσόντα που έχουν. Αλλά τώρα έχουν την καθημερινή προπόνηση, τη φυσική κατάσταση, τα λεφτά για κίνητρο, τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, εμείς παίρναμε ένα σάντουιτς να φάμε το μεσημέρι και να παίξουμε το απόγευμα.
Ποιες εποχές όμως προτιμάτε;
Πάντοτε εμείς οι μεγαλύτεροι λέμε τις εποχές μας, λόγω νοσταλγίας, χωρίς να είναι απαραίτητα όμως οι καλύτερες εποχές, εμείς όμως τις προτιμούμε επειδή τις νοσταλγούμε.
