Στα προηγούμενα ιστορικά αφιερώματα μιλήσαμε για τις επιτυχίες του ΑΠΟΕΛ τη δεκαετία του 40, σήμερα έχουμε την τιμή να σας μεταφέρουμε τα βιώματα ενός από τους πρωταγωνιστές της δεκαετίας αυτής, του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή και αργότερα προπονητή του ΑΠΟΕΛ Κώστα Ταλιάνου.
Ο Κώστας Ταλιάνος στη μακρόχρονη πορεία του ως ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ πανηγύρισε 3 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο με προπονητή τον θρυλικό πλέον Γιόζεφ Κιούνσλερ, ενώ ως προπονητής έφερε την ομάδα του ΑΠΟΕΛ, σε μια δύσκολη χρονική περίοδο για την ομάδα μας (1963-64), στη δεύτερη θέση. Ο κύριος Ταλιάνος, ο οποίος έζησε το ποδόσφαιρο σε μια διαφορετική εποχή, μας αφηγείται.
Στο ΑΠΟΕΛ μπήκα από τον καιρό που ήμουν 16 χρονών. Έπαιζα με τα τσικό στο γήπεδο μέσα στην τάφρο και ήρθε ο Κιούνσλερ (ο τότε προπονητής του ΑΠΟΕΛ), ήταν το 1933, στάθηκε στο τείχος πάνω από την τάφρο και μας έβλεπε κάτω. Όταν τελειώσαμε ήρθε κάτω και μας είπε, εσύ,εσύ και εσύ να έρθετε αύριο στο γήπεδο...Ξεκίνησα από την 3η ομάδα μετά προωθήθηκα στη 2η και μετά στη 1η.”
Το χαρακτηριστικό της εποχής του Κώστα Ταλιάνου δεν ήταν βέβαια ο επαγγελματισμός που έχουν οι σημερινές ομάδες αλλά την έλλειψη αυτή υπερκάλυπτε η αγάπη για την ομάδα και η σκληρή δουλειά.
“Κάθε μέρα ήμουν στο ΓΣΠ, κάθε μέρα ήμουν στην προπόνηση, κάθε μέρα δούλευα. Το πρωί στο μαγαζί και κάθε απόγευμα στην προπόνηση....υπήρχε μια αγάπη μεταξύ των ποδοσφαιριστών, αγάπη μεταξύ προπονητή και ποδοσφαιριστών που μας έκανε να δουλεύουμε ακόμα πιο σκληρά .”
Για τον προπονητή που έχει δημιουργήσει τα περισσότερα ρεκόρ για το ΑΠΟΕΛ, τον Γιόζεφ Κιούνσλερ, ο κύριος Ταλιάνος έχει να θυμηθεί πολλά.
“Κανένας άλλος δεν δούλεψε στο ΑΠΟΕΛ όπως τον Κιούνσλερ. Μας έκανε ατομική προπόνηση, μας έπαιρνε έναν-έναν προσωπικά, μας έστηνε και μας έριχνε τη μπάλα για να μας μάθει το control της μπάλας. Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ αργότερα ως προπονητής στον Αρχάγγελο. Ο Κιούνσλερ ήταν ένας προπονητής που δούλευε σκληρά αλλά ήταν και πολύ αυστηρός. Μια φορά που έλειπε κάποιος ποδοσφαιριστής στην προπόνηση μπήκε ο Κιούνσλερ στη θέση του και έπαιζε μαζί μας, είπε να κάνουμε ανοίγματα έξω δεξιά και εγώ σε κάποια φάση δεν έκανα το άνοιγμα που ήθελε, σταμάτησε το παιγνίδι ήρθε πήδησε πάνω στους ώμους μου και με κτυπούσε, ήθελε να μάθουμε να παίζουμε σωστά.....κανένας άλλος προπονητής δεν έδωσε στους παίχτες αυτό που έδωσε ο Κιούνσλερ στο ΑΠΟΕΛ.”
Από τη θητεία του ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ ο Κώστας Ταλιάνος θυμάται χαρές αλλά και λύπες, γεγονότα που σημάδεψαν τον ίδιο αλλά και του ποδοσφαιριστές του.
““Στη Λεμεσό παίζαμε με το ΑΜΟΛ και το λεωφορείο έμεινε έξω από το γήπεδο. Τελείωσε το παιγνίδι και χάσαμε 2-0, παίξαμε καλά αλλά χάσαμε. Δεν περίμενα τους ποδοσφαιριστές μου να έρθουν όπως πάντα, πήρα το σάκο μου πήγα και έκατσα μέσα στο λεωφορείο και έκλαιγα. Ξεκίνησαν οι ποδοσφαιριστές να φτάνουν στο λεωφορείο, δεν ήρθε ποδοσφαιριστής στο αυτοκίνητο που να μην κλαίει διότι χάσαμε 2-0, εικοσάρα δεν παίρναμε όταν νικούσαμε αλλά έκλαιγαν όλοι γιατί ήθελαν να νικήσουν για τη φανέλα, για να τιμήσουν τη φανέλα που φορούσαν” (Στο σημείο αυτό ο Κώστας Ταλιάνος σαν να βρισκόταν πίσω στο χρόνο σκύβει, φιλά με πάθος τη φανέλα του και συνεχίζει) “Παίξαμε ένα σημαντικό παιγνίδι με τη Τσετίν Καγιά στη Λευκωσία και το κερδίσαμε με 2-0, τα δύο τέρματα τα έβαλε ο Κώτσιος. Όταν τελείωσε το παιγνίδι ήρθε ο Κώτσιος και δύο τρεις άλλοι και μου ζήτησαν να βγούμε έξω να διασκεδάσουμε για τη νίκη. Το ζήτησα από τον ταμεία του ΑΠΟΕΛ, το μακαρίτη το Ρωσσίδη και δεν δέχθηκε να πληρώσει το ΑΠΟΕΛ για το τραπέζι. Τότε έβαλα £2 που είχα εγώ (ο μηνιαίως μισθός που είχα ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ ήταν μόνο £16) μάζεψα και από τους άλλους ότι είχαν να δώσουν και πήγα στο Αντωνάκης Club. Βρίσκω τον κύριο Αντωνάκη και του λέω, κύριε Αντωνάκη έχω £6 και είμαστε 15 άτομα (μαζί με τις γυναίκες μας) η ομάδα μας κέρδισε τη Τσετίν Καγιά και θέλουμε να το γιορτάσουμε. Τότε ο κύριος Αντωνάκης μου λέει, Κώστα μου (δεν ξέρω που με ήξερε) να έρθετε να φάτε, να πιείτε ότι θέλετε και να διασκεδάσετε και τις £6 που έχεις να τις φυλάξεις και να τις δώσεις σε κανένα ποδοσφαιριστή σου όταν θα έχει ανάγκη (οι ποδοσφαιριστές τότε δεν πληρώνονταν). Αυτή η κίνηση από ένα ξένο άνθρωπο με συγκίνησε τόσο πολύ τότε που έκλαψα.”
Για τον Κώστα Ταλιάνο, όπως και για πολλούς άλλους της εποχής του, το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλά ένα άθλημα ή ένα επάγγελμα ήταν η ίδια του η ζωή.
“Δεν έχω τίποτε άλλο να θυμηθώ από τη ζωή μου εκτός από το ποδόσφαιρο ¨το ΑΠΟΕΛ¨ και τη γυναίκα μου, αυτά ήταν όλη μου η ζωή.”
