Ο κύριος Νίκος Αγαθοκλέους, ή αλλιώς Νίκαρος όπως των γνώριζαν όλοι, ήταν “το κανόνι” του ΑΠΟΕΛ της δεκαετίας του 60, ο ποδοσφαιριστής που σκόραρε σχεδόν σε όλα τα παιγνίδια που αγωνίστηκε. Ένας από τους θρύλους του ΑΠΟΕΛ ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για μας.
Εγώ ήρθα στο ΑΠΟΕΛ σε πολύ μικρή ηλικία όταν ήμουν 16 χρονών την ποδοσφαιρική χρονιά 1960-61, έπαιξα 3-4 παιγνίδια στη δεύτερη κατηγορία και μετά μπήκα αμέσως στην πρώτη ομάδα.
Θυμάστε το πρώτο σας παιγνίδι με την πρώτη ομάδα του ΑΠΟΕΛ;
Το πρώτο μου παιγνίδι ήταν με την Άϊμα , ήταν μια Αρμενική ομάδα, έβαλα και 5-6 γκολ σε αυτό το παιγνίδι.
Μπήκατε με το δεξί στην ομάδα.
Ναι για 4-5 χρόνια ήμουν ο πρώτος σκόρερ του ΑΠΟΕΛ.
Οι οπαδοί σας ονόμασαν το κανόνι του ΑΠΟΕΛ. Πως σας αντιμετώπιζε ο κόσμος τότε;
Με πολλή αγάπη και είναι αυτό που μας έχει μείνει εμάς τους παλιούς ποδοσφαιριστές, η αγάπη των ΑΠΟΕΛιστών και οι πολλοί φίλοι που έχουμε κάνει. Δεν είχαμε οικονομικό κέρδος εμείς από το ποδόσφαιρο τότε, εκτός από μια δουλειά που μας βοηθούσε το σωματείο να βρούμε για να αποκατασταθούμε, τίποτε άλλο. Οι συνθήκες που παίζαμε τότε ήταν πολύ διαφορετικές, δεν είχαμε ούτε ιατρική υποστήριξη ούτε καμιά άλλη διευκόλυνση. Παίζαμε μόνο με τη δύναμη και την αγάπη προς το σωματείο.
Πως επηρέασε όμως η ενασχόληση σας με το ποδόσφαιρο γενικά τη ζωή σας;
Σας είπα , γνώρισα πολύ κόσμο, έκανα πολλούς φίλους και το μόνο κέρδος που έχω τώρα είναι αυτή η φιλία που έχω με τον κόσμο. Όπου πάω με γνωρίζουν.
Κράτησε δηλαδή αυτή η φιλία μέχρι και σήμερα;
Βέβαια μέχρι τώρα με γνωρίζουν οι ΑΠΟΕΛίστες που με έβλεπαν τότε και μιλούμε για τα παλιά.
Ήσασταν η ομάδα που έφερε το ΑΠΟΕΛ πίσω στους τίτλους μετά τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 50’.....
Ναι μετά το 1955 με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, το σωματείο μας ως εθνικόφρων σωματείο είχε μεγάλο αντίχτυπο γιατί πολλοί ποδοσφαιριστές είχαν βγει αντάρτες στα βουνά, άλλοι είχαν μπει στα κρατητήρια, γι’ αυτό και η ομάδα είχε μείνει πίσω από τίτλους. Στις αρχές της δεκαετίας του 60’ μπήκαμε εμείς στην ομάδα και κάναμε το ΑΠΟΕΛ να μεγαλουργήσει ξανά. Εγώ πιστεύω ότι η δική μας εποχή το 60 με 70 ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες που έβγαλε το ΑΠΟΕΛ, είχε μια σειρά ποδοσφαιριστών που άφησαν όνομα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ο Παντέλας με τον Άντρο στο κέντρο, ο Χαριτάκης με το Στυλιανού, ο Πάκκος. Δεν μπορώ να τους συγκρίνω με άλλους παρά μόνο με του αυτούς της εποχής του Μάρκοβιτς. Στα δέκα χρόνια που παίξαμε ποδόσφαιρο πήραμε 5 τίτλους, πράγμα που ήταν ακατόρθωτο για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Πήραμε 3 κύπελλα, 1 πρωτάθλημα, 1 ασπίδα και υπήρχε μια περίπτωση στην οποία ήμασταν συμπρωταγωνιστές το 1965-66, ήταν η περίπτωση που με έκανε και μένα να αποτραβηχτώ από το ποδόσφαιρο, διότι ότι και αν κάναμε τη χρονιά εκείνη δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε τον τίτλο, ήταν παλιές καταστάσεις, ήταν όλα στημένα.
Έτσι χάσαμε τον τίτλο και ήρθα στο σημείο να πω σταματώ το ποδόσφαιρο σε ηλικία 24 ετών. Μετά όμως από 6-7 μήνες με έπεισαν οι ιθύνοντες του ΑΠΟΕΛ της τότε εποχής, ο μακαρίτης ο Κολικός, ο Μισέλ.., να επιστρέψω στην ομάδα και συνέχισα να παίζω μέχρι το 1970 και πήρα ακόμα 2 τίτλους με το ΑΠΟΕΛ, τα κύπελλα του 1968 και 1969.
Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από αυτές τις εποχές;
Ο φανατισμός με την καλή έννοια όμως, όχι με αυτή τη βία που υπάρχει τώρα. Δεν υπήρχε βια υπήρχε ο φανατισμός με τη μορφή της αγάπης προς την ομάδα.
Είναι κάποια συγκεκριμένη φάση από τα παιγνίδια που σας έχει μείνει στο μυαλό;
Θυμούμαι το πρώτο γκολ που έβαλα με την Ομόνοια, νεαρός, άγνωστος, δεν με ήξερε ακόμα κανένας και ο τότε τερματοφύλακας της Ομόνοιας, ο Ελευθεριάδη, όταν έγινε ένα φάουλ έξω από την επανορθωτική δεν δέχτηκε να του κάνουν τοίχος γιατί δεν με ήξερε, σούταρα και έβαλα γκολ. Κερδίσαμε 3-1, ήταν η πρώτη φορά που το ΑΠΟΕΛ κέρδιζε την Ομόνοια μετά από 10 χρόνια. Μετά ήρθαν τα άλλα παιγνίδια, άλλες νίκες, μεγάλες στιγμές.
Εγώ στην καριέρα μου αδικήθηκα. Αδικήθηκα λόγω των εκλεκτόρων της εποχής γιατί ήμουν ένας παίχτης σέντερ φορ, ήμουν πολύ δυνατός και ο τότε εκλέκτορας ο Γαβαλάς νομίζω ότι παρεξήγησε τον τρόπο του παιγνιδιού μου και δεν με καλούσε στην Εθνική με κάλεσε αρκετά αργότερα ο Γουλ και έπαιξα μια φορά με την Εθνική στο γήπεδο του Ασίλ, ενώ στη θέση μου έπαιζε ο μακαρίτης ο Σταυρινός από τον Πεζοπορικό και ο Φιλιαστίδης και δεν έπαιζα εγώ που με τα γκολ που έβαζα δικαιούμουν αυτή τη θέση.
Είχατε έρθει και πρώτος σκόρερ κάποιες χρονιές.
Πρώτος σκόρερ ήμουν συνέχεια, αφού το 1964-65 έβαλα 33 γκολ. Το τελευταίο παιγνίδι παίζαμε με την ΑΕΛ στη Λεμεσό και κερδίσαμε 5-0, είχα βάλει και τα 5 τέρματα εγώ. Αλλά το ρεκόρ μου ήταν ένα άλλο, 6 τέρματα σε παιγνίδι της δεύτερης ομάδας του ΑΠΟΕΛ. Αυτό που με χαρακτήριζε ήταν το γκολ, έπαιξα 151 επίσημους αγώνες και έβαλα 121 γκολ.
Το ποδόσφαιρο για μας ήταν ιερό, παίζαμε με ψυχή, με τη δύναμη και την αγάπη προς το σωματείο. Ανταμοιβή για μας ήταν οι επιτυχίες της ομάδας μας και οι γνωριμίες που έχουμε μέχρι σήμερα. Ήταν μεγάλη κουβέντα να παίζεις στο ΑΠΟΕΛ την τότε εποχή και σήμερα όμως το ίδιο έιναι.
Πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο στο ΑΠΟΕΛ για να καταλάβεις σε ποια ομάδα είσαι!
