Ο κύριος Σάββας Παρτάκης ήταν ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ για πάνω από 10 χρόνια (1954-68), ήταν ο αρχηγός του ΑΠΟΕΛ όταν αυτό γινόταν η πρώτη Κυπριακή ομάδα που έπαιξε ευρωπαϊκούς αγώνες και η πρώτη ομάδα στο πανελλήνιο που πέρασε στο 2ο γύρο σε ευρωπαϊκούς αγώνες ποδοσφαίρου. Ενώ αργότερα ως προπονητής σημείωσε μια αξιόλογη πορεία στο χώρο του ποδοσφαίρου, έτσι αυτά που έχει να μας πει είναι άκρως ενδιαφέροντα γιατί αντικατοπτρίζουν μια ολόκληρη εποχή.
Κύριε Παρτάκη ποια ήταν η πρώτη επαφή, η πρώτη σας γνωριμία με το ΑΠΟΕΛ;
Η πρώτη μου επαφή με το ΑΠΟΕΛ ήταν όταν ήμουν 8-10 χρονών, έπαιζε το ΑΠΟΕΛ τελικό στο ΓΣΠ και σκαρφάλωσα στον τοίχο για να το δω, από τότε μου άρεσε. Μετά εγώ έπαιζα σε μια ομάδα στο χωριό μου την Ομορφίτα και επειδή ήμουν καλός με ζητούσαν πολλές ομάδες. Το 1953-54, ήμουν μαθητής ακόμα 16 χρονών περίπου, ήρθε ο Λαζαρίδης και μου είπε, θέλεις να έλθεις στο ΑΠΟΕΛ; επειδή το ΑΠΟΕΛ ήταν η ομάδα που με εξέφραζε δέχτηκα….Με πήρε Μάρτη, μέχρι το Σεπτέμβρη που ξεκίνησε η νέα ποδοσφαιρική χρονιά με έβαλε στην πρώτη ομάδα όπου έπαιζαν τότε ο μακαρίτης ο Κώτσιος, ο Σιαντρής, το Νικούδι, ο Παπάς, ο Λέλλος, ο Αναστασιάδης, ήταν όλοι μεγαλύτεροι μου και μεγάλα ονόματα και διερωτάτο ο κόσμος τότε που με βρήκαν ενώ οι Ομονιάτες είχαν παράπονο γιατί δεν πήγα σ’ αυτούς και πήγα στο ΑΠΟΕΛ.
Μπήκατε στην ομάδα ένα χρόνο πριν την έναρξη του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ ποιο ήταν το κλίμα που επικρατούσε τότε στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Κύπρου;
Τότε οι Τουρκικές ομάδες ήταν ακόμα μέσα στο πρωτάθλημα της ΚΟΠ. Το ΑΠΟΕΛ θα έπαιζε με την Τσετίν Καγιά, μια πολύ καλή Τουρκική ομάδα και πριν το παιγνίδι έκαναν δηλώσεις ότι θα μας έβαζαν 8 τέρματα. Εγώ έπαιζα χαφ και μάρκαρα το μακαρίτη το Δευτέραλη τον Τούρκο,ένα πολύ καλό ποδοσφαιριστή και μου έλεγε, ε μικρέ μη με παίζεις δυνατά. Στο τέλος τους νικήσαμε 2-0 με τέρματα που έβαλε ο Κώτσιος ο οποίος ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, πολύ καλός και αρτίστας στο γήπεδο.
Ακολούθησε ο αντιαποικιακός αγώνας του 1955-59 πως σας επηρέασαν εσάς ως ομάδα τα γεγονότα αυτά;
Εμείς όταν ξεκίνησε ο αγώνας βρισκόμασταν στο Ισραήλ και ακούσαμε για την έναρξη του αγώνα από το ραδιόφωνο στο Ισραήλ.
Ήσασταν εκεί για προετοιμασία;
Όχι δεν υπήρχε προετοιμασία τότε, πηγαίναμε στο εξωτερικό και παίζαμε παιγνίδια με ξένες ομάδες για να δυναμώσουμε και να παίζουμε καλύτερα, ήμασταν από τότε οι καλύτεροι, γι’ αυτό λέω πάντα ότι το ΑΠΟΕΛ είναι το Hilton ενώ οι άλλες ομάδες είναι το Magestic είτε παίζει καλά και κερδίζει πρωταθλήματα είτε όχι.
Όταν ήρθατε πίσω πως ήταν τα πράγματα;
Ήταν πολύ συγχυσμένες καταστάσεις, είχαμε ποδοσφαιριστές ακόμα και στα κρατητήρια. Εγώ το 58 έφυγα, πήγα στη Λεμεσό όπου δούλευα και έπαιζα εκεί σε μια ομάδα στην Επισκοπή, σε παιγνίδια που διοργανώναμε μόνοι μας με τα γύρο χωριά. Το 1960 με την ανεξαρτησία ήρθε πίσω ο μακαρίτης ο Λαζαρίδης ο οποίος έφυγε το 1955, πήγε στην Αγγλία και παρακολουθούσε σεμινάρια εκεί για να γίνει προπονητής. Όταν επέστρεψε με τα διπλώματα του ανέλαβε την ομάδα ως προπονητής για πρώτη φορά και με έφερε πίσω... εκείνη τη χρονιά δεν πήγαμε καλά κινδυνεύσαμε για διαβάθμιση κάποιοι ποδοσφαιριστές είχαν πρόβλημα με το Λαζαρίδη και έτσι έφυγε ο Λαζαρίδης και τη θέση του πήρε ένας Άγγλος προπονητής ο Κάρβερ. Ο Κάρβερ έβαλε πολλούς νεαρούς στην ομάδα επέστρεψαν και οι ποδοσφαιριστές που ήταν στα κρατητήρια (ο Αλωνευτης, ο Τασουρής, ο Παντέλας) και πηγαίναμε καλά. Το 1962, ήταν η πρώτη χρονιά που συμμετείχαν οι Κυπριακές ομάδες στην UEFA και φτάσαμε στον τελικό με την Ανόρθωση. Το πρώτο παιγνίδι έληξε ισόπαλο 1-1 ενώ στο δεύτερο τους κερδίσαμε 1-0 με γκολ του Αντωνιάδη. Πήραμε το κύπελλο και ήμασταν η πρώτη Κυπριακή ομάδα που έπαιξε στην Ευρώπη. Στο πρώτο γύρο κληρωθήκαμε με τη Νορβηγική Jovic παίξαμε στην Κύπρο και τους κερδίσαμε 6-0, το χαρήκαμε πάρα πολύ, ήμουν ο αρχηγός της ομάδας τότε και μαζί μου έπαιζαν ο Αντρέας Στυλιανού, ο Αντρέας Τασουρής, ο Παντέλας, ο Άντρος, ο Χαριτάκης, ο Αλωνεύτης, ο Μαυρουδής, ο Νίκαρος, ο Τάκης Χαϊλής, ο Νικάκης, ο Χιώτης. Στο δεύτερο παιγνίδι πήγαμε και παίξαμε στη Νορβηγία, πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ τότε ήταν ο Τάκης Σκαρπάρης, τους νικήσαμε 1-0 με γκολ που έβαλα εγώ σε εκτέλεση πέναλτι στα τελευταία λεπτά. Όταν επιστρέφαμε πίσω στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας υπήρχαν πάνω από 5 χιλιάδες άτομα που περίμεναν να μας υποδεχτούν και να πανηγυρίσουν μαζί μας. Ήμασταν πρώτη ομάδα πανελλήνια που περνούσε στο δεύτερο γύρο στην Ευρώπη. Στο δεύτερο γύρο κληρωθήκαμε με τη Sporting Λισσαβόνας παίξαμε και τα δύο παιγνίδια εκεί . Παίζαμε σε ένα γήπεδο που ο αστράγαλος μας βούλιαζε μέσα στο χιόνι, εκείνοι ήταν επαγγελματίες δεν τους ένοιαζε, εμείς δεν ήμασταν συνηθισμένοι στο χιόνι, το αποτέλεσμα δεν θέλω να το θυμούμαι... Τον επόμενο χρόνο κερδίσαμε το πρωτάθλημα.
Όταν σταμάτησα να παίζω ποδόσφαιρο με έστειλε το ΑΠΟΕΛ στην Αγγλία και απέκτησα τα διπλώματα της Αγγλικής ομοσπονδίας προπονητών, μου άρεσε πάντα η δουλειά, δεν μου άρεσε να μιλώ πολύ, δούλευα στο γήπεδο και η δουλειά μου φαινόταν εκεί, γι’αυτό πέτυχα και τώρα νιώθω το μέτωπο μου καθαρό και είμαι περήφανος για τους παίχτες που έβγαλα της γενιάς του 68-69...Όταν ήμουν προπονητής το 68,69,70 γύριζα τα χωριά και έπαιρνα ποδοσφαιριστές. Οι πρώτοι που πήρα ήταν οι αδελφοί Παντζαρά και ακολούθησαν ο Τάκης Αντωνίου, ο Τσιριπιλλής, ο Κολοκάσης, ο Μενελάου, ο Πετράκης ο Χατζηθωμά και πολλοί άλλοι. Δούλεψα πάνω τους για 1-2 χρόνια και μετά δούλεψε μαζί τους και ο μακαρίτης ο Λαζαρίδης, ο οποίος ήταν παιδονόμος μου και προπονητής μου στο ΑΠΟΕΛ. Μου άρεσε πάντα να χτίζω.
Το ποδόσφαιρο για μένα είναι ένα γήπεδο, μια μπάλα και 11 παίχτες, άσχετα με το πόσο πληρώνονται, και αυτό που θέλω εγώ και επιδίωκα όσο ήμουν προπονητής ήταν να βγάζω παίχτες δικούς μου.
Ήμουν ένας από τους πρωτεργάτες της πρώτης ακαδημίας ποδοσφαίρου στην Κύπρο της ακαδημίας του ΑΠΟΕΛ. Ήταν επί προεδρίας του μακαρίτη του Μιχαλάκη του Ζιβανάρη το 1985 όταν του έκανα έκθεση και του έγραψα ότι ως Αποελίστας, ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ και ως παίχτης του ΑΠΟΕΛ θέλω να βγάζω παίχτες δικούς μου, να έχω ακαδημία και να παίρνω 3-4 ποδοσφαιριστές που θα μου κάνουν τη διαφορά .
Ως προπονητής του ΑΠΟΕΛ, τι εμπειρίες είχατε;
Ανέλαβα την πρώτη ομάδα του ΑΠΟΕΛ το 1976-77, με τους ποδοσφαιριστές μου ήμασταν πάντα φίλοι, ότι ήθελαν μπορούσαν να έρθουν σε μένα, αυτό όμως εκτός γηπέδου, μέσα στο γήπεδο ήμουν αυστηρός, δεν έκανα χάρες σε κανένα. Γι’ αυτό με αγαπούσαν οι παίχτες μου και γι’ αυτό πήγαμε καλά σαν ομάδα. Πήραμε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα και καταφέραμε να νικήσουμε τον Ηρακλή σε μεταξύ μας αγώνα. Το ότι δεν έκανα χάρες όμως ήταν και ο λόγος που έφυγα από το ΑΠΟΕΛ αφού ήρθα σε ρήξη με ένα από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της ομάδας τότε γιατί δεν τον έβαλα να παίξει επειδή ξενυχτούσε και δεν ερχόταν στις προπονήσεις. Αυτός στη συνέχεια μεσολάβησε για να φύγω από την ομάδα.
Όταν φύγατε από το ΑΠΟΕΛ τι κάνατε;
Όταν έφυγα από το ΑΠΟΕΛ ανέλαβα προπονητής σε διάφορες ομάδες στο Διγενή αρχικά, μετά στο Χαλκάνωρα για 5 χρόνια, το 1981 ανέλαβα τον Ολυμπιακό μετά τον Ορφέα και αργότερα δημιουργήσαμε την ακαδημία του ΑΠΟΕΛ όπως έχω αναφέρει και προηγουμένως αλλά σε όλες τις ομάδες μου άρεσε να κτίζω. Δεν είχε σημασία σε ποια ομάδα ήμουν, αγαπούσα το ποδόσφαιρο και μου άρεσε να κτίζω γι’ αυτό και πολλοί από τους γνωστούς σήμερα ποδοσφαιριστές, όπως ο Σάκης της Ομόνοιας, ο Ππούνας της Ανόρθωσης, ο Ελισσαίος, ο Νίκος ο Παπαλοϊζου και πολλοί άλλοι βγήκαν από τα χέρια μου.
Σήμερα παρακολουθείτε ποδόσφαιρο;
Όχι μόνο παρακολουθώ αλλά με ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και αν μου δινόταν η ευκαιρία και τώρα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο σαν τεχνικός σύμβουλος θα το έκανα. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που πάντα θα με ενδιαφέρει.
