Όταν ήμουν μαθητής στην Τέρρα Σάντα, στην 3η γυμνασίου είχα για καθηγητή τον Αντρέα Στυλιανό και ήταν ο Στυλιανός που με πήρε στο ΑΠΟΕΛ, αλλά εγώ πάντα ήμουν ΑΠΟΕΛ.
Το Μαύρο Διαμάντι του ΑΠΟΕΛ, ο Λεωνίδας Λεωνίδου, ταξιδεύει Πίσω στο Χρόνο για μας και μας ξεναγεί με τις περιγραφές του στη εποχή όπου το ΑΠΟΕΛ έγραψε κάποιες από τις μεγαλύτερες του επιτυχίες.
Το 1969 όταν κάνατε τα πρώτα σας ποδοσφαιρικά βήματα στο ΑΠΟΕΛ, αγωνιστήκατε στον τελικό κυπέλλου εναντίον της Ομόνοιας και η ομάδα κέρδισε τον τίτλο τότε με τέρμα δικό σας . Ήταν ο πρώτος τελικός κυπέλλου στην ιστορία που έφερνε τους δύο “αιωνίους” αντιμέτωπους και εσείς σκοράρατε το μοναδικό τέρμα του αγώνα. Τι θυμάστε από αυτό το παιγνίδι;
Ήμουν μόνο 19 χρονών τότε και δεν ανέμενα καν να παίξω σ’ αυτό το παιγνίδι, τελευταία στιγμή μου είπε ο προπονητής ότι θα αγωνιστώ. Φαντάζεστε ένας ποδοσφαιριστής στην ηλικία των 19 χρονών να παίξει σε τελικό κυπέλλου και μάλιστα με αντίπαλο την Ομόνοια, ήταν μεγάλη η χαρά μου και φάνηκα τυχερός στο ότι σκόραρα κιόλας. Ήταν πολύ συγκινητική αυτή η στιγμή, ήταν κάτι το αξέχαστο.
Από τότε καθιερωθήκατε στην ομάδα;
Ναι, από τότε το όνομα μου μαθεύτηκε σ’ όλη την Κύπρο γιατί ήταν ένα πάρα πολύ σημαντικό παιγνίδι για μας, εκτός το ότι κερδίσαμε το κύπελλο, κερδίσαμε και έναν μεγάλο αντίπαλο με τον οποίο πάντα ανταγωνιζόμασταν. Έτσι από τότε καθιερώθηκα.
Μετά φάνηκε να περνά κάποιες δυσκολίες η ομάδα και το 1972-73 ήρθε ο Μάρκοβιτς στην Κύπρο και έγινε η μεγάλη αλλαγή.
Είναι γεγονός, παρόλο ότι είχαμε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, για διάφορους λόγους που ούτε εγώ δεν μπορώ να προσδιορίσω, η ομάδα δεν μπορούσε να κερδίσει, δεν έπαιζε καλά και πραγματικά έγινε μια τρομερή αλλαγή με τον ερχομό του Μάρκοβιτς . Κατάφερε αυτός ο άνθρωπος να μονιάσει τους ποδοσφαιριστές και να φέρει την ομάδα σε μια εξαιρετική κατάσταση. Πιστεύω ότι μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει παίξει άλλη Κυπριακή ομάδα το ποδόσφαιρο που έπαιξε το ΑΠΟΕΛ τότε, με τα υπάρχοντα μέσα της εποχής.
Τι πιστεύετε ότι έκανε ο Μάρκοβιτς που έφερε αυτή την αλλαγή;
Κατάφερε πιστεύω ο Μάρκοβιτς ,στους ποδοσφαιριστές που βρήκε στην ομάδα, να βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό. Ήταν ένα επίτευγμα για τον Μάρκοβιτς ο οποίος με τον τρόπο του, χωρίς ειδική προπόνηση ή κάτι ξεχωριστό, κατάφερε να κάνει τους ποδοσφαιριστές να αποδίδουν το μάξιμουμ των ικανοτήτων τους.
Είχε κάποιο ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί με τους ποδοσφαιριστές;
Ναι, αυτό ήταν και το μυστικό του, είχε έναν ειδικό τρόπο να επικοινωνεί με τους ποδοσφαιριστές, με τους μικρούς διαφορετικά, με τους πιο μεγάλους διαφορετικά, αντιμετώπιζε τον κάθε χαρακτήρα διαφορετικά και κατάφερε να βγάλει από τον κάθε ποδοσφαιριστή το καλύτερο που είχε να προσφέρει και αυτό ήταν μεγάλη επιτυχία.
Πήραμε το πρωτάθλημα θυμάμαι τότε αήττητοι, πήραμε το νταμπλ, παραμείναμε στην Ά Εθνική όλα αυτά ήταν επιτεύγματα του Πάνου Μαρκοβιτς, βεβαίως μαζί με τους ποδοσφαιριστές, αλλά όλα αυτά είναι μεγάλη επιτυχία για τον προπονητή.
Πιστεύετε ότι φεύγοντας ο Μάρκοβιτς σας άφησε κάτι, σας επηρέασε ως ποδοσφαιριστές;
Οι εποχές τότε ήταν πολύ διαφορετικές από τώρα, ο Μάρκοβιτς ήταν ο πρώτος προπονητής που μας έκανε να νιώσουμε επαγγελματίες, υιοθέτησε ειδικό τρόπο προπόνησης και πολλά άλλα πράγματα που μοιάζουν με αυτά που γίνονται τώρα. Ο ποδοσφαιριστής όταν φτάσει σε τέτοια επίπεδα αρχίζει να σκέφτεται και να ενεργεί διαφορετικά και οπωσδήποτε αποδίδει διαφορετικά. Ζήσαμε πράγματι φοβερές εποχές με τον Μάρκοβιτς, αποκομίσαμε αξέχαστες εμπειρίες, η κακή μας τύχη ήταν ότι ακολούθησε ο πόλεμος του 1974 που τα άλλαξε όλα.
Εσείς τότε χαρακτηριστήκατε ως το μαύρο διαμάντι της ομάδας...
Η επωνυμία μαύρο διαμάντι βγήκε από τον τελικό κυπέλλου τότε με την Ομόνοια. Όταν σκόραρα κάποιος δημοσιογράφος, στα σχόλια μιας αθλητικής εφημερίδας νομίζω, μου έδωσε αυτό το όνομα και από τότε το κουβαλώ μαζί μου.
Η κατάκτηση του νταμπλ το1972-73 και του θρύλου της Α Εθνικής που ακολούθησε, έφερε πολλή δημοσιότητα και στην ομάδα αλλά και σε σας τους ποδοσφαιριστές προσωπικά. Είδαμε δημοσιεύματα και στον κυπριακό τύπο αλλά και στον τύπο της Ελλάδας που αναφέρονταν στην ομάδα αλλά και σε σας προσωπικά και σε άλλους παίχτες που ξεχώρισαν ....
Η απόδοση του ΑΠΟΕΛ ήταν φοβερή, ειδικά στην Κύπρο στο ΓΣΠ που παίζαμε τότε. Μπορώ να πω ότι δεν μας ενδιέφερε ποιος ήταν ο αντίπαλος. Αυτό το οποίο ξέραμε πριν ακόμα μπούμε στο γήπεδο ήταν ότι θα κερδίζαμε το παιγνίδι. Ήμασταν τόσο σίγουροι για τους εαυτούς μας και νιώθαμε τόση δύναμη, που εκτός το ότι κερδίζαμε, παίζαμε και ένα πάρα πολύ καλό ποδόσφαιρο που άφηνε άναυδους τους φιλάθλους. Αυτό φάνηκε ειδικά στο τέλος όταν έμειναν κάποιες ομάδες που θα έπαιζαν μεταξύ τους αγώνες για να βγει αυτή που θα έμενε στην Α΄ Εθνική και αγωνιζόμασταν σε ουδέτερο γήπεδο στην Ελλάδα και τις κερδίσαμε όλες με σκορ άνεσης. Πραγματικά τότε το ΑΠΟΕΛ ήταν μια ομάδα αξέχαστη.
Προσωπικά όλη αυτή η επιτυχία και η διασημότητα σας επηρέασε;
Καθόλου.
Συνειδητοποιούσατε τότε ότι γινόσασταν διάσημοι.
Όχι δεν το καταλαβαίναμε. Όταν είσαι εν ενεργεία δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει. Βέβαια όταν σταματάς και αργότερα με το χρόνο αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το πράγμα έχει την ιδιαιτερότητα του, διότι περνούν τόσα χρόνια και βλέπεις ακόμα κόσμο να σε αναγνωρίζει. Είναι κάτι το οποίο σε κάνει να νιώθεις ωραία, η ηθική ικανοποίηση που μας δίνει αυτό είναι το μόνο που μας έμεινε εμάς, των ποδοσφαιριστών της εποχής εκείνης, τίποτε άλλο.
Η ενασχόληση σας με το ποδόσφαιρο πιστεύετε ότι επηρέασε την μετέπειτα ζωή σας;
Ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο γιατί ήταν κάτι το οποίο μου άρεσε, όταν αποφάσισα να σταματήσω και σταμάτησα νεαρός για ποδοσφαιριστής σε ηλικία 29 χρόνων, αυτό ήταν, είπα τέρμα έτσι απλά σε μια ηλικία που μπορούσα άνετα να παίξω ακόμα ποδόσφαιρο και από τότε παρακολουθώ το ποδόσφαιρο από πολύ μακριά.
Παρακολουθείτε όμως ποδόσφαιρο;
Παρακολουθώ, ναι, έστω και από το σπίτι παρακολουθώ, ειδικά το ΑΠΟΕΛ δεν παύει να είναι μέσα μου παρά τα χρόνια που έχουν περάσει.
