Ο Αντρέας Παπαπέτρου (Παπάς) αγωνίστηκε στην 1η ομάδα του ΑΠΟΕΛ από το 1948 μέχρι το 1958. Έζησε το ΑΠΟΕΛ στις μέρες της δόξας του, στα τέλη της δεκαετίας του 40’, αλλά και στις δύσκολες μέρες που επακολούθησαν τη δεκαετία του 50’. Για τους νέους το όνομα του ίσως να μη θυμίζει πολλά, οι κάπως μεγαλύτεροι όμως θα τον έχουν πάντα στο μυαλό τους σαν ένα από τα μεγάλα αστέρια της εποχής του. Το www.apoelfc.com.cy είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του και να τον κάνει να θυμηθεί για μας την εποχή εκείνη.
«Εγώ ξεκίνησα με ένα ζευγάρι παπούτσια του μακαρίτη του Μουσκή και τερμάτισα με τα ίδια. Κύριε Κιούνσλερ θέλω παπούτσια. Δεν είναι το παπούτσι που παίζει μπάλα, το μυαλό παίζει μπάλα. Σήμερα όλοι κάνουν την τύχη τους με το ποδόσφαιρο και εμείς ούτε ένα γρόσι δεν πήραμε.»
Κύριε Παπαπέτρου ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το ΑΠΟΕΛ;
«Η πρώτη μου επαφή με το ΑΠΟΕΛ ήταν όταν το ΑΠΟΕΛ ζητούσε ποδοσφαιριστές και μαζεύονταν όλοι οι υποψήφιοι κάτω στο γκοουλ, στον Άγιο Αντρέα για δοκιμή. Επειδή μου άρεσε το ποδόσφαιρο θέλησα και γω να κάνω δοκιμή. Πήγαμε εκεί, τότε προπονητής ήταν ο μακαρίτης ο Κιούνσλερ, κάναμε την πρώτη προπόνηση, θυμούμαι πήγα ξυπόλυτος από το Καϊμακλί στο γκόουλ και όταν μας έβαλε να παίξουμε μεταξύ μας μου είπε, γιατί ξυπόλυτος θα παίζεις; Του είπα ναι κύριε. Ξεκινήσαμε, παίξαμε και όταν έκανε την πρώτη επιλογή μου είπε να ξαναπάω. Μετά όταν επιλέγηκα και δεύτερη φορά μου είπε να πάω να υπογράψω στο ΑΠΟΕΛ. Πήγα τότε στο οίκημα του ΑΠΟΕΛ, ήταν κάποιος κύριος εκεί τον οποίο δεν ήξερα, μετά μάθαμε ότι ήταν ο κύριος Πάμπος Αβρααμίδης με τον οποίο αργότερα γίναμε συμπαίχτες, συμπλήρωσε το έντυπο εκεί και μου λέει, τώρα υπογράφεις αν μελλοντικά γίνεις καλός ποδοσφαιριστής και σου ζητήσει κάποιος να πας σε άλλο σωματείο, τι θα κάνεις; Η απάντηση μου ήταν, όχι θα υπογράψω και δε θα πάω.»
Ήταν συμβόλαια με λεφτά;
« Όχι ήταν απλά μια αίτηση ότι γράφομαι μέλος στο σωματείο του ΑΠΟΕΛ. Λεφτά δεν υπήρχαν τότε, υπήρχε αγάπη και εκτίμηση προς το σωματείο.»
Ποιες συνθήκες επικρατούσαν τότε στο Κυπριακό ποδόσφαιρο;
«Τότε παίζαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες, εκτός από το οικονομικό πρόβλημα και τις διευκολύνσεις που δεν είχαμε ήταν και τα γήπεδα τα οποία μάλιστα ένας ξένος προπονητής που ήρθε στη Κύπρο και τον ρώτησαν τι γήπεδα έχει η Κύπρος, απάντησε ότι είτε άσφαλτο βλέπεις ή γήπεδο είναι το ίδιο και το αυτό πράγμα. Προσπάθησε ο Μακαρίτης ο Ουράνιος να διορθώσει το ΓΣΠ έσκαψε,το ίσιωσε, έβαλε άμμο και πάνω τσακιλοκουτρούβι, όταν έπεφτες κάτω έφευγε η μισή σου πλευρά, ακόμα είμαι γεμάτος από τα σημάδια που μου άφησαν τα γδαρσίματα.... Προηγουμένως τα γήπεδα ήταν χώμα και όταν έβρεχε γίνονταν λάσπη, τα παπούτσια μας που είχαν σχάρες από κάτω γέμιζαν λάσπη και βάραιναν, η μπάλα γινόταν 2-3 κιλά και ήσουν υποχρεωμένος να την κλοτσήσεις και να κάνεις και κεφάλι(αν την έτρωγες πάνω στο φρύδι μπορούσε να σχιστεί το φρύδι σου.). Θυμάμαι ένα παιγνίδι Εθνική Κύπρου – Εθνική Ιταλίας πριν το οποίο έβρεχε έντονα και ο μακαρίτης ο Κούνιαλης προσπαθούσε με το τρακτέρ βάζοντας ένα ξύλο από πίσω να ισιώσει το γήπεδο για να μπορέσει να ξεκινήσει το παιγνίδι.»
«Βλέποντας τα σημερινά γήπεδα κάποτε τους λέω, βρε παιδιά αν είχαμε εμείς τα γήπεδα που έχετε εσείς θα παίζαμε και 40-50 χρονών, διότι οι ευκολίες που υπάρχουν σήμερα είναι το κάτι άλλο»
Θυμάστε το πρώτο σας παιγνίδι με το ΑΠΟΕΛ;
«Άρχισα την καριέρα μου το 1948-49 και το βάπτισμα του πυρός έγινε στον αγώνα με την ελληνική πολεμική αεροπορία. ¨Ήταν μεγάλη πείρα. Στην ελληνική αεροπορία έπαιζε τότε ο Παντζιαρόπουλος και όλοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές του ελληνικού ποδοσφαίρου και είχαμε χάσει 3-1 τότε, αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Μετά ξεκίνησαν οι αγώνες του πρωταθλήματος και πάντα έπαιζα στην πρώτη ομάδα.»
Στη μακρά ποδοσφαιρική σας πορεία αγωνιστήκατε κάτω από τις οδηγίες πολλών προπονητών. Ποιος ήταν αυτός που σας επηρέασε περισσότερο;
«Ο προπονητής που με επηρέασε πιο πολύ ήταν ο μακαρίτης ο Κιούνσλερ, ήταν ο πατέρας μας, μετά θυμούμαι το μεγάλο Γκούτμαν ο οποίος ήρθε στη Κύπρο μας έκανε προπόνηση ένα μήνα και με τη προπόνηση του μακαρίτη του Γκούτμαν ήρθαμε 3οι στο πρωτάθλημα. Άλλαξαν πολλοί προπονητές μεταξύ των οποίων ο Πάμπος Αβρααμίδης, ο Μουσκής, ο Τσίνκης, εκείνοι που ξεχωρίζω όμως απ’όλους είναι ο Κιούνσλερ μαζί με τον Γκούτμαν, ήταν μεγάλοι προπονητές.»
Τι θυμάστε από τις προπονήσεις;
«Οι δικές μας προπονήσεις δεν ήταν οι προπονήσεις που γίνονται σήμερα, ήταν κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Εγώ λόγω του ότι εργαζόμουν σε ιδιωτική εταιρεία, δεν είχα την ευχέρεια την οποία είχαν οι άλλοι, οι οποίοι ήταν κυβερνητικοί υπάλληλοι, να κάνω προπόνηση την Τετάρτη και χρησιμοποιούσα το διάλειμμα του μεσημεριού(από τις 1:00 μέχρι τις 2:30) για να κάνω προπόνηση. Πήγαιναμε στο γήπεδο, ήταν και ο μακαρίτης ο Κιούνλερ εκεί, μας έκανε την προπόνηση, τρώγαμε στα αποδυτήρια και πηγαίναμε πίσω στην εργασία μας. Αυτή ήταν η προπόνηση. Ουδέποτε εγώ δεν έκανα προπόνηση μαζί με την πρώτη ομάδα.»
Είχατε την ευκαιρία να ζήσετε μεγάλες στιγμές με το ΑΠΟΕΛ, μια από αυτές ήταν και ο τελικός κυπέλλου με την ΕΠΑ το 1951 όπου δημιουργήσατε το ρεκόρ του μεγαλύτερου σε έκταση σκορ (7-0) σε τελικό κυπέλλου, το οποίο κρατάτε μέχρι σήμερα. Τι θυμάστε πιο έντονα από αυτές τις στιγμές;
«Στο παιγνίδι εκείνο έχασα το πόδι μου, έπαθα μινίσκο. Μου έκανε εγχείρηση ο Ρόουζ ο γιατρός και μετά επανήλθα και συνέχισα να παίζω. Σε’ κείνη τη χρονιά το 1951-52 (μετά το 7-0) χτυπούσαμε τίτλο και για το πρωτάθλημα και το τελευταίο μας παιγνίδι ήταν στο ΓΣΟ μαζί με την ΑΕΛ. Εγώ δυσκολευόμουν να περπατήσω αλλά ο μακαρίτης ο Κιούνσλερ επέμενε, Παπά πρέπει να παίζεις. Μα δεν μπορώ κύριε Κιούνσλερ. Θα παίζεις. Κάθε μέρα με έπαιρνε προπόνηση να μου κάνει προπόνηση μόνο μου να μου ετοιμάσει το πόδι μου. Εγώ πρόσεχα και στις προπονήσεις δεν μου παρουσίασε συμπτώματα. Πήγαμε στο ΓΣΟ, όση ώρα ήμασταν εκεί προηγηθήκαμε 3-0, 3-0 στο ΓΣΟ, σε μια φάση που πήγα να κάνω κεφαλιά κατέβηκα κάτω και άνοιξε το πόδι μου. Επήγα έξω αριστερά, τότε δεν υπήρχαν αλλαγές, για κακή μας τύχη κτύπησε και ο μακαρίτης ο Μουσκής και δεν μπορούσε να παίξει. Η ΑΕΛ τότε κατάφερνα μας ισοφαρίσει και ήθελε μισό λεπτο να τελειώσει το παιγνίδι οπότε εμείς πιέζαμε. Σε μια πελπιδα μπαλιά που κτύπησε ο επιθετικός τους να τελειώσει (γιατί και με ισοπαλία κερδίζαμε το πρωτάθλημα) έσκυψε ο μακαρίτης ο Μουσκής πέρασε μέσα από τα πόδια του, μπήκε το 4ο τέρμα και χάσαμε το πρωτάθλημα. Όταν πήγαμε στο λεωφορείο μετά τον αγώνα, ποιος δεν φοβήθηκε το Κιούνσλερ, μας έβαλε και τους δύο στην ίδια θέση (εμένα και το Μουσκή) και κάθε λίγο και λιγάκι σηκωνόταν ερχόταν κοντά μας και μας κτυπούσε τα κεφάλια του ενός με του άλλου και μας έλεγε συνεχώς, μου χάσατε πρωτάθλημα, μου χάσατε πρωτάθλημα, δεν το χώνεψε ποτέ.»
Τώρα παρακολουθείτε καθόλου ποδόσφαιρο;
«Παρακολουθώ τα γενόμενα και τα μεγάλα ποσά που δίνονται για αγορά ξένων ποδοσφαιριστών, ενώ υπάρχουν προπονητές οι οποίοι έχουν ανθό μέσα στην ομάδα τους και δεν το χρησιμοποιούν, διότι προτιμούν τους ξένους.....Εμείς όταν παίζαμε, πηγαίναμε στη Λεμεσό και σχηματιζόταν το γήπεδο με καρέκλες γύρο-γύρο και δεν σηκωνόταν ένας άνθρωπος από την καρέκλα του είτε να μπει μέσα στο γήπεδο είτε να βρίσει. Τελείωνε ο αγώνας ο κόσμος σηκωνόταν έφευγε και εμείς περνούσαμε μέσα από τις καρέκλες για να πάμε στα αποδυτήρια, τώρα χρειάζεται τόση αστυνομία όταν τελειώσει το παιγνίδι για να παν στα αποδυτήρια. Στο ΓΣΠ το ίδιο. Ήταν ο τοίχος του ΓΣΠ τον οποίο καλύπταμε με κερκίδες και ούτε τέλλι δεν χώριζε τους φιλάθλους από το γήπεδο. Τώρα σκέφτεσαι να πας στο γήπεδο από τα επεισόδια που γίνονται»
Θα θέλατε να παίζατε ποδόσφαιρο σήμερα σ’ αυτή την εποχή ή προτιμάτε τη δική σας εποχή;
« Η εποχή μας ήταν δύσκολη αλλά και ευχάριστη, διότι αγαπούσε ο ένας ποδοσφαιριστής τον άλλο, μπαίναμε μέσα στο γήπεδο και αγωνιζόμασταν για την ομάδα μας.»
