Μια ζωή ΑΠΟΕΛ
ΑΠΟΕΛίστας από τα… γεννοφάσκια του. Από εννιά χρονών ο πατέρας του τον πήρε από το χεράκι και τον πήρε στο ΑΠΟΕΛ. Ένας από τους λίγους, τους πολύ λίγους, ο μόνος μαζί με τον Μαρίνο Σατσιά που μετρούν συνεχή παρουσία στην ομάδα των γαλαζοκίτρινων. Άλλο τόσο αλήθεια είναι πως ο δρόμος μέχρι την καθιέρωση, κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν, το λέει μάλιστα και δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Όπως μας μίλησε και για πολλά άλλα, μέσα από τη συνέντευξη που ακολουθεί. Για την απώλεια του φετινού τίτλου, τολμώντας μάλιστα να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι, «έμαθα στη ζωή μου να λέω τα πράγματα με τ’ όνομα τους» κι αυτό έκανε και στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΟΕΛFC.
Γέννημα θρέμμα ΑΠΟΕΛίστας Μιχάλη. Μπορεί και οι πρώτες σου λέξεις να ήταν ΑΠΟΕΛ. Έτσι είναι τα πράγματα;
Είναι αλήθεια πως πέρασα από διάφορα στάδια στο ΑΠΟΕΛ…
Εννοείς προφανώς πως πέρασες απ’ όλα…
Πέρασα και από την κερκίδα, πέρασα και από το γήπεδο, τις Ακαδημίες, αφού σε τελική ανάλυση συνδύασα την αγάπη που είχα από μικρός προς το ΑΠΟΕΛ, το οποίο στη συνέχεια το έκανα επάγγελμα, αφού αγωνίζομαι στην ανδρική ομάδα από τα 21 μου χρόνια.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε πήρε από το χεράκι και σε έγραψε στο ΑΠΟΕΛ;
Ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν οπαδός του ΑΠΟΕΛ και για την ιστορία να σας πω ότι αγωνιζόταν κι αυτός στη θέση του τερματοφύλακα! Και για να σε προλάβω σου λέω πως κανένας δεν με πίεσε ούτε είπε σε μένα να κάτσω κάτω από τα δοκάρια και να παίξω τερματοφύλακας. Μόνος μου το διάλεξα. Ο πατέρας μου απλώς με πήρε και με έγραψε στις Ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ από τα εννιά μου χρόνια, ενώ κάποια στιγμή έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, φόρεσε και ο πατέρας μου τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ.
Με όλα αυτά που μου λες, μπορεί εύκολα κάποιος να βγάλει το συμπέρασμα πως η ζωή σου όλη είναι ΑΠΟΕΛ. Και προφανώς είσαι από τους λίγους τυχερούς ποδοσφαιριστές που έχει την ευκαιρία να αγωνίζονται σε μια ομάδα όπως το ΑΠΟΕΛ, που πρωταγωνιστεί σε μόνιμη βάση, ενώ οι τίτλοι της έχουν γίνει συνήθεια.
Από τη μια είναι καλό, από την άλλη όμως είναι και ψυχοφθόρο, είναι και ανθυγιεινό! Από τη μια καταφέρνεις να ζεις το όνειρο και να αγωνίζεσαι σε μια πολύ μεγάλη ομάδα όπως είναι το ΑΠΟΕΛ, από την άλλη όμως δεν μπορείς και δεν γίνεται να ξεχάσεις τις δυσκολίες, τα προβλήματα, την πίεση και όλο εκείνο το άγχος μέχρι να καθιερωθείς, μέχρι να περάσεις τις εξετάσεις και να δώσεις τα δείγματα γραφής σου. Γενικά πάντως μπορώ να πω ότι έχω καταφέρει αρκετά πράγματα φορώντας τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ, αφού κάποια στιγμή θέλοντας και μη σταματάς και κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως όντως έφτασα κάπου. Κατάφερα κάτι.
Μ’ αυτά που λες απλά μου επιβεβαιώνεις αυτά που κατά καιρούς εμείς οι δημοσιογράφοι γράφουμε και λέμε πως δεν αρκεί κάποιος ποδοσφαιριστής να είναι ταλέντο, να είναι καλός ποδοσφαιριστής. Χρειάζονται και «άντερα», χρειάζονται κότσια…
Ακριβώς. Πόσες φορές γίναμε μάρτυρες με ταλέντα που είχαν όλες τις προδιαγραφές να παίξουν πολύ καλό ποδόσφαιρο και να σταδιοδρομήσουν, ωστόσο κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο. Χρειάζεται και πολύ ψυχικό σθένος, χρειάζεται θέληση, πίστη στις δυνάμεις σου για να τα καταφέρεις και πολύ περισσότερο για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας, όπως είναι το ΑΠΟΕΛ. Περιττό φυσικά να σου πω, πως χρειάζεται και πολλή δουλειά από τον οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή, όσο μεγάλο ταλέντο κι αν είναι. Άλλωστε δεν είναι ούτε αυτό τυχαίο πως πολλοί ποδοσφαιριστές που δεν είχαν το μεγάλο ταλέντο, στο τέλος της ημέρας κατάφεραν και έφτασαν πιο μακριά από κάποιους άλλους που ήταν ταλέντα.
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι μέσα απ’ όσα λες είναι πως πρέπει να πέρασες πολλές δύσκολες στιγμές μέχρι να φθάσεις στην καθιέρωση. Κι απ’ όσο θυμάμαι είχες να συναγωνιστείς, όταν ξεκινούσες την καριέρα σου μεγάλους τερματοφύλακες όπως ήταν ο Άντρος Πετρίδης, αλλά και ο Σωκράτης Μαραγκός…
Όπως σου είπα και στην αρχή, πέρασα από διάφορα στάδια. Έπρεπε και συνεχίζει να πρέπει να αποδεικνύω συνεχώς πως αξίζω αυτό που παίρνω. Ο οπαδός και ειδικά ο οπαδός του ΑΠΟΕΛ είναι απαιτητικός και αν με ρωτάς καλά κάνει και είναι απαιτητικός. Η διαφορά έγκειται στο ότι αυτός ο ίδιος ο οπαδός τη μια μέρα σε κάνει Θεό και την άλλη σε αποδοκιμάζει. Έτσι κι εγώ δεν μπορούσα και δεν μπορώ να μην ικανοποιώ το αίσθημα του οπαδού, αλλά και τις απαιτήσεις που έχει από εμένα η ομάδα.
Είναι και η θέση του τερματοφύλακα τέτοια που και το παραμικρό λάθος φαίνεται και το πληρώνεις…
Είναι και αυτό, αλλά είναι και άλλα πολλά στη θέση του τερματοφύλακα που την κάνουν ευαίσθητη και δύσκολη. Έμαθα όμως μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες, αλλά και τις εμπειρίες, να μπορώ να αντεπεξέρχομαι και να τα καταφέρνω. Στην καριέρα μου πέρασα από διάφορες φάσεις μέχρι να φτάσω στην καθιέρωση γι’ αυτό και πιστεύω πως μπορώ να τα καταφέρνω όταν βρίσκομαι απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις.
Όπως τη φετινή. Και δεν εννοώ μόνο εσένα αλλά και για την ομάδα γενικότερα…
Ήταν πραγματικά μια δύσκολη χρονιά για όλους μας. Δεν λέω πως πρέπει ντε και καλά να κερδίζουμε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα, αλλά φέτος πολλά πράγματα δεν πήγαν και δεν δούλεψαν όπως έπρεπε, αλλά και όπως θα θέλαμε και σ’ αυτό φταίνε πολλοί και πολλά.
Συγνώμη που σε διακόπτω, αλλά ποιο νομίζεις είναι εκείνο που έφταιξε περισσότερο;
Επειδή κάποια πράγματα έμαθα να τα λέω με το όνομά τους, θα το πω. Πιο πολύ απ’ όλους μας, θεωρώ πως φταίει ο προηγούμενος προπονητής, αφού η ομάδα έχασε την ηρεμία της, τη συνοχή της, με αποτέλεσμα να βγούμε από νωρίς εκτός τροχιάς του τίτλου.
Εννοείς προφανώς τον Μαρίνο Ουζουνίδη, αλλά πες μου και γιατί…
Ναι, εννοώ τον Ουζουνίδη, γιατί δεν έγινε καλή διαχείριση του τίτλου που κατακτήσαμε, ο προγραμματισμός την προηγούμενη χρονιά άργησε να ολοκληρωθεί, γιατί έφυγαν ποδοσφαιριστές που δεν έπρεπε να φύγουν, γιατί από κάποιο σημείο και μετά χάθηκε η πειθαρχία εντός του αγωνιστικού χώρου…
Απ’ όσο μπορώ να αντιληφθώ έχεις κι συ ο ίδιος παράπονο από τον προηγούμενο προπονητή;
Αν και με τον Μαρίνο Ουζουνίδη υπήρξαμε και συμπαίκτες, μαζί του κατάκτησα πρωτάθλημα και ως συμπαίκτης και ως προπονητή και σε κάποια πράγματα με βοήθησε, σε κάποια άλλα εξίσου σημαντικά δεν μου συμπεριφέρθηκε όπως έπρεπε.
Ναι, αλλά έχω την αίσθηση πως ευθύνες για την απώλεια του τίτλου έχετε και εσείς οι ποδοσφαιριστές…
Μα, δεν είπα πως δεν έχουμε. Ασφαλώς και έχουμε ευθύνες και εμείς οι ποδοσφαιριστές, όπως έχουν και άλλοι. Εγώ εκείνο που λέω είναι πως μέσα στο γήπεδο μπορούσαμε να είμαστε καλύτεροι και να αντιδράσουμε καλύτερα. Πρωταθλητές ήμασταν.
Αν ήταν να ζητήσω τη γνώμη σου για τον Γιοβάνοβιτς; Θεωρώ πως είναι ένας άνθρωπος με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και φιλοσοφία από τον προκάτοχό του;
Οπωσδήποτε. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς διαφέρει σε πάρα πολλά σημεία από τον Μαρίνο Ουζουνίδη, αλλά να μου επιτρέψετε να μην μπω στη διαδικασία να μιλήσω εγώ για τον προπονητή μου. Θεωρώ πάντως τον Γιοβάνοβιτς έναν πολύ καλό και καταρτισμένο από κάθε άποψη προπονητή, που ξέρει να χειρίζεται και να αξιοποιεί όλους τους ποδοσφαιριστές, χωρίς να κάνει διακρίσεις…
Καλά, δεν θα κάνω άλλη ερώτηση, αν και αυτό το τελευταίο με τις διακρίσεις σήκωνε μια ερώτηση ακόμα… Ας μην παρελθοντολογούμε όμως και ας έρθουμε στο σήμερα: Τι σας αφήνει η χρονιά που φεύγει; Τι σας διδάσκει;
Πρώτα απ’ όλα εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε μέσα από τα λάθη μας. Η δεύτερη θέση για μας είναι αποτυχία. Και δεν είναι αποτυχία απλά γιατί ήρθαμε δεύτεροι. Τα τελευταία χρόνια ξανάρθαμε δεύτεροι. Ξανά χάσαμε το πρωτάθλημα. Ποτέ όμως δεν μείναμε τόσο πίσω. Δέκα ολόκληρους βαθμούς. Από αυτή την άποψη είναι αποτυχία για μας η δεύτερη θέση, γιατί δεν διεκδικήσαμε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα. Ακόμα, θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μας να μην επαναλάβουμε τα φετινά, αλλά και τα περσινά λάθη μας, για να μπορέσουμε να ξανά ανέβουμε στην κορυφή.
Η Ανόρθωση δίκαια πήρε το πρωτάθλημα κι εννοώ με τόση μεγάλη διαφορά από το ΑΠΟΕΛ;
Κοίταξε, λέμε ότι η Ανόρθωση είχε τύχη, λέμε ότι δεν έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο, εγώ όμως εκείνο που κοιτάζω και λέω είναι πως η Ανόρθωση είχε την πιο σταθερή ομάδα, ήταν η ομάδα που ήξερε να παίρνει αποτελέσματα. Ακόμα κι αυτό που λένε για την τύχη, όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μας, η τύχη είναι με τους δυνατούς. Δίκαια λοιπόν νομίζω η Ανόρθωση πήρε το πρωτάθλημα.
Μα δεν είπα πως δεν το πήρε δίκαια… Με τόση διαφορά όμως;
Σ’ αυτό τη βοηθήσαμε και εμείς. Αυτά που σου είπα και πιο πάνω…
Και ο Μιχάλης Μορφής για να επιστρέψω και πάλι σε σένα. Ποια τα σχέδιά του; Γνωρίζω βέβαια ότι έχεις ανανεώσει το συμβόλαιό σου, αλλά θα ήθελα να ξέρω μέχρι πού φθάνουν τα σχέδια σου, τι έχεις στο μυαλό σου;
Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι τα επόμενα δυο χρόνια που έχω ακόμα συμβόλαιο με το ΑΠΟΕΛ. Μ’ αυτό δεν λέω και δεν υπονοώ τίποτα. Απλά οι εμπειρίες και η ζωή του ποδοσφαιριστή είναι τέτοια που δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να κοιτάζεις πολύ μακριά. Ούτε και θα ήταν σωστό και επαγγελματικό από μέρους μου να βγω και να πουλώ φούμαρα στον κόσμο, λέγοντας θα μείνω για πάντα στο ΑΠΟΕΛ, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το ΑΠΟΕΛ θα θέλει να με έχει στην ομάδα του. Τη στιγμή που δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα μας συμβεί την επόμενη στιγμή. Είναι τόσα πολλά. Ασφαλώς και το ΑΠΟΕΛ θα έχει τον πρώτο λόγο, ασφαλώς και θα είναι η προτεραιότητά μου, αλλά σου είπα, πότε δεν μπορείς να ξέρεις τι μέρα σου ξημερώσει.
Αλήθεια ρε Μιχάλη, όλα αυτά τα χρόνια δεν επεδίωξες μια μεταγραφή στο εξωτερικό. Γιατί; Κι απ’ όσο ξέρω είχες την ευκαιρία…
Είμαι της άποψης και της φιλοσοφίας που λέει: «Κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη». Τι εννοώ, είναι πως σε καμία περίπτωση δεν θα με ενδιέφερε να πάρω μεταγραφή σε ομάδα του εξωτερικού και στην προκειμένη περίπτωση στην Ελλάδα σε κάποια μικρομεσαία ομάδα. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο με τρία παιδιά να αποπειραθώ να φύγω από την Κύπρο. Όντως κάποιες ευκαιρίες είχα, αλλά δεν ήθελα, δεν έτυχε, δεν έγινε. Για να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι τέτοιο θα πρέπει να αξίζει τον κόπο, να πρόκειται για μια από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας…
Είχες την ευκαιρία για να κάνεις το μεγάλο άλμα…
Τι να συζητάμε τώρα. Το θέμα είναι πως πάντα ανανέωνα το συμβόλαιό μου πρόωρα, αλλά και κάποιες περιπτώσεις με μεγάλες ομάδες από την Ελλάδα που μου είπαν πως υπήρχαν, ποτέ δεν προχώρησαν και να γίνουν επίσημες, αλλά σου είπα, τώρα πλέον το βλέπω πολύ δύσκολο να ξεσηκωθώ και να φύγω για να δοκιμάσω κάπου αλλού, έστω κι αν στο ποδόσφαιρο όπως πολύ καλά γνωρίζουμε ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ…
Αλήθεια, πες μου υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις σε όλα αυτά τα χρόνια καριέρας, στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στο ΑΠΟΕΛ;
Να σου πω, είμαι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν μετανιώνω για ό,τι έχω κάνει, αλλά και που δεν μου αρέσει να κοιτάζω πίσω. Έμαθα στη ζωή μου μόνο μπροστά να κοιτάζω κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
